فیلم | استواری زبان بزرگان ادب فارسی در شعر عاشورایی یک شاعر

به گزارش ایکنا، اسماعیل امینی، شاعر و پژوهشگر ادبیات آیینی، در بیست و هفتمین برنامه «محرم در شعر و ادب فارسی» که به ارائه گزیده و گلچینی از سروده‌های عاشورایی و آیینی شاعران کهن و معاصر اختصاص دارد، به بازخوانی شعری از محمدکاظم کاظمی پرداخت و نکته‌هایی از آن بیان کرد که متن آن را در ادامه می‌خوانید:

سلام خدمت دوستداران و علاقه‌مندان شعر عاشورایی. من در این نوبت می‌خواهم از کتاب «شمشیر و جغرافیا» که از مجموعه شعرهای محمدکاظم کاظمی است، شعر بخوانم. وی از شاعران کشور افغانستان است، اما از همان روزگار نوجوانی، چون ساکن ایران بوده و در مشهد بزرگ شده است، هموطن نیز محسوب می‌شود. گرچه به لحاظ جغرافیای فرهنگی، هر کسی که به زبان فارسی سخن می‌گوید و شعر فردوسی، سعدی، عطار و مولانا و تاریخ بیهقی می‌خواند، هموطن ما به شمار می‌آید. اما محمدکاظم کاظمی، به دلیل سال‌ها اقامت در ایران و حضور گسترده در محافل ادبی و به ویژه عضویت در فرهنگستان زبان فارسی، دوست، هموطن و مأنوس ماست.

شعرهای این شاعر در حیطه‌های گوناگون موضوعی سروده شده است، اما یک ویژگی خاص در زبان این شاعر وجود دارد و آن هم استواری و شیوایی زبان بزرگان ما در شعر او است و مجموعه رهاوردهای تازه‌ای که در دوره پس از مشروطه در شعر رایج شد، رگه‌های آن نیز در شعرش یافت می‌شود؛ با وجود اینکه کاظمی غالباً در قالب‌های سنتی شعر مانند مثنوی، غزل و قصیده، دوبیتی و رباعی شعر می‌سراید، اما طراوت شعرها و نوع تصویرگری و نوع استفاده از زبان نشان می‌دهد که نگاه او، نگاهی معاصر و به‌روز است.

یک شعر عاشورایی از مجموعه «شمشیر و جغرافیا» با عنوان «هفتاد بند نی» را می‌خوانم.